بزرگنمايي:

پیام مازند - به گزارش خبرورزشی، دومینیک کینگ در دیلی میل نوشت: شهر آماده جشن برای لیورپول است. جهنم آنفیلد غرق نور می شود…
این نوشته دومینیک کینگ را حتما بخوانید:
چهارشنبه‌شب، خودروها و تاکسی‌ها در حالت آماده‌باش بودند. هر بار که خط دفاعی آرسنال دچار لغزش می‌شد، هر بار که کریستال پالاس لحظه‌ای شرارت‌آمیز به خود می‌گرفت، نیمی از شهری که در انتظار بود، مانند دونده‌ای در فینال دوی صد متر المپیک، آماده‌ی جهش بود.
مقصدی که مشتاقانه انتظار رفتن به آن را می‌کشیدند، آنفیلد بود و برخلاف پنج سال پیش، دیگر خبری از حس ناراحتی نبود. آن‌ها مدت‌ها منتظر بودند تا جشن بگیرند و واقعاً حس قهرمان شدن در لیگ برتر را با تمام وجود درک کنند.
به‌راحتی می‌توان فراموش کرد که جهان چقدر غیرعادی بود زمانی که لیورپول آخرین بار قهرمان شد. در بهار سال 2020، در حالی که همه‌گیری کرونا بیداد می‌کرد، برخی خواستار لغو کامل فصلی شدند که در آن تیم یورگن کلوپ در 27 بازی از 29 مسابقه‌ی نخست خود پیروز شده بود.
عده‌ای دیگر می‌خواستند پس از شروع دوباره‌ی لیگ، فصلی که به تأخیر افتاده بود، با نوعی پاورقی و تبصره ثبت شود، تا لیورپول «قهرمان ستاره‌دار» لقب گیرد. کلوپ که در آن دوران وقت آزاد زیادی داشت، شروع به مطالعه کرده بود و این طعنه‌ها او را تا مرز انفجار رساند.
او گفت: «من مجبور شدم معنی واژه‌ی “asterisk” (ستاره‌دار) را در گوگل جست‌وجو کنم — چون فقط از روی یک کمیک می‌شناختمش! این سخت‌ترین فصل برای قهرمان شدن است، صد درصد. فصلی است با وقفه‌هایی بی‌سابقه. هر تیمی که قهرمان شود، این موفقیت تاریخی خواهد بود، چون سالی است که هرگز فراموش نخواهیم کرد.»
و او درست می‌گفت. اما آن فصل نه به‌دلیل موفقیت، بلکه به‌دلیل فضای سوررئال اطرافش، در ذهن‌ها مانده است.
از یک سو، شادی بی‌حد و حصر وجود داشت. ویدئویی از رقص کلوپ در باشگاه گلف فرمبی، جایی که لیورپول در آن مستقر شده بود، در شبکه‌های اجتماعی پخش شد و به‌سرعت وایرال گشت.
از سوی دیگر، دژان لاورن پا را فراتر گذاشت. او، بی‌خبر از هم‌تیمی‌هایش، شب باخت 2-1 منچسترسیتی مقابل چلسی، با کلاه، عینک آفتابی و ماسک محافظ خود را استتار کرد و کنار هواداران شاد و بی‌خبر، در اطراف آنفیلد قدم زد.
لاورن غرق احساسات شده بود و می‌خواست حس هواداران را از نزدیک تجربه کند. او بعدها اعتراف کرد که نباید این کار را می‌کرد — و دیگران هم نباید در آن شب آنجا جمع می‌شدند، با وجود محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ی فاصله‌گذاری اجتماعی.
شادی وجود داشت، اما در کنارش نوعی دستپاچگی هم بود. اگر دوستی را می‌دیدی، چه باید می‌کردی؟ نه می‌توانستی او را در آغوش بگیری، نه دست بدهی، نه حتی یک های‌فای ساده. هر غریزه‌ی طبیعی سرکوب شده بود و هواداران سایر تیم‌ها هم خشمگین بودند.
بدترین لحظه، شب بعد در «پیر هد» — قلب تپنده‌ی اسکله‌ی مشهور شهر — رخ داد، جایی که عده‌ای از جشن‌گیرندگان حال و هوای شهر را با شلیک شعله‌های قرمز به سمت ساختمان لیور، که دفاتر اورتون در آن قرار دارد، به ابتذال کشاندند. این کار نه تنها خنده‌دار نبود، بلکه مایه‌ی شرمساری بود.
هواداران سی سال منتظر چنین لحظه‌ای بودند، اما همه‌چیز شبیه این بود که یک فراری برنده شوی، ولی زیر کاپوت آن، موتوری از یک فیات 1000 سی‌سی باشد!
دستاورد ورزشی لیورپول بی‌نظیر بود — آن تیم یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های تاریخ باشگاه بود — اما حتی بازیکنان هم می‌دانستند چیزی درست نیست.
جردن هندرسون، کاپیتان تیم، در زندگینامه‌اش نوشت: «احساس گناه داشتم. می‌خواستم هواداران آنجا باشند و احساس می‌کردم آن‌ها فریب خورده‌اند. خودم هم حس فریب‌خوردگی داشتم. دستیابی به جایزه‌ای که باشگاه سال‌ها دنبالش بود، بدون حضور آن‌ها همان حس را نداشت.
«باید دائم به خودم یادآوری می‌کردم که چقدر خوش‌شانس هستیم که اصلاً می‌توانیم بازی کنیم. مردم داشتند می‌مردند، ماه‌ها در خانه حبس بودند و من ناراحتم چون تماشاگرها نیستند و فضا آن‌طور که باید نیست؟ بی‌انصافیه. از فکر کردن به این موضوع هم احساس بدی داشتم.
«اما هواداران لیورپول دیوانه‌ی فوتبال‌اند و برای این قهرمانی سی سال صبر کرده بودند. این‌که نتوانستند با بازیکنان در این لحظه شریک باشند، برایشان سخت بود. برای بازیکنان هم سخت بود، چون این لحظه خیلی ارزشمند بود.»
شاید این توضیح دهد که چرا یک‌شنبه — اگر آن‌ها امتیاز لازم را برابر تاتنهام بگیرند و قهرمانی را مسجل کنند — چنین تفاوتی خواهد داشت. این بار، با آنفیلدی لبریز از تماشاگر و غرق در رنگ و نور، قهرمانی واقعاً حس خواهد شد.