بزرگنمايي:

پیام مازند - به گزارش جماران؛ روزنامه ایران نوشت: معتاد متجاهر؛ بیماری است که هنوز طبیب حاذقی در مسیرش قرار نگرفته تا بیماری اش را علاج کند و سال هاست هر مسئول و نهادی از ظن خود برای او نسخه ای پیچیده، اما تا امروز هیچ کدام دوای قطعی دردش نبوده است. چند وقتی است در مجلس شورای اسلامی زمزمه های افزایش مدت زمان اعمال ماده 16 قانون مبارزه با مواد مخدر در مراکز بازپروری معتادان متجاهر به میان آمده و نهم بهمن ماه 1403 تعدادی از زنان، مردان و حتی نوجوانان و کودکانی که روزگاری جامعه آنها را معتاد متجاهر می خواند، روبه روی معاون رئیس جمهوری در امور توسعه روستایی و مناطق محروم کشور ایستاده اند و تجربه های تلخ شان را با جزئیات تعریف کردند تا به کمک او نسبت به نحوه اعمال این ماده قانونی در کمپ های ترک اعتیاد تجدیدنظر شود.
می گویند جماعت آسیب دیده ای که زخم مواد مخدر بر عمق جان آنها نشسته، حاضرند بمیرند اما در کمپ های ترک اعتیاد مشمول ماده 16 نشوند. این افراد که اعتیاد ظاهر آنها را تغییر داده، اما بر قلب شان اثری عجیب گذاشته و قدر مهربانی و عافیت را به طرز غریبی می دانند، در «سرای نور» که مرکز اقامت و درمان پسران کودک و نوجوان آسیب دیده اجتماعی است دور هم جمع شده اند و از «عبدالکریم حسین زاده» می خواهند برای کسانی که به دام اعتیاد افتاده اند چاره ای بیندیشد تا در سایه احترام و محبت از اعتیاد پاک شوند و به زندگی بازگردند نه اینکه به واسطه رفتارهای خشنی که در مراکز بازپروری ماده 16 به کار گرفته می شود، دست به هرکاری بزنند تا از آنجا فرار کنند و هیچ وقت طعم شیرین پاکی از اعتیاد را نچشند.
ماده 16 قانون مبارزه با مواد مخدر این زنان و مردان، روزهای طولانی به واسطه خانواده و جامعه با افیون دست و پنجه نرم کرده و در برزخ ناامیدی دست وپا زده اند، اما آنجا که انتظار نداشتند کسی دست شان را بگیرد، سر از خانه های پرمهر و احترام «جمعیت طلوع بی نشان ها» درآوردند و با رعایت آداب این سرا، حالا جزو کسانی هستند که به آغوش جامعه بازگشته اند و قدر زندگی پاک را بیشتر از هر کسی می دانند. از دام اعتیاد خلاص، اما معتاد «طلوع» شده اند. هر سه شنبه شب دور هم جمع می شوند، آیین مهرورزی به جا می آ ورند و از تعداد روزهای پاکی شان، از رنج ها و از آرزوهایشان می گویند و در دعای دسته جمعی از خداوند می خواهند به آنها توانایی دهد تا بپذیرند آنچه را که نمی توانند تغییر دهند. در پایان شب هم بیش از 3 هزار ظرف غذایی را که توسط تعدادی از بهبودیافتگان طبخ شده، در پارک ها و خیابان هایی که محل زندگی افراد کارتن خواب است توزیع می کنند.سارا، سمانه، جیران، فاطمه، علی، محمد، ایمان، عمو داور، عمو اکبر و کسانی که در این دورهمی حضور دارند دیگر معتاد متجاهر نیستند، اما امشب به «سرای نور» آمده اند تا هم از معاون رئیس جمهور که به بازدید این خانه آمده بخواهند برای بهبود وضعیت هم دردان شان قدمی بردارد و هم به کودکان و نوجوانان ساکن این خانه یادآور شوند قدر آسایش را بدانند و برای داشتن یک آینده سپید بجنگند.
خانه ای پر از نور و مهربانی اینجا «سرای نور» است؛ خانه ای سرشار از مهربانی که پناه پسران 7 تا 18 ساله کشور شده تا رنج اعتیاد و کارتن خوابی را فراموش کنند. اینجا مرکزی برای اقامت و درمان آنهاست. تعدادی از پسران این خانه زمانی اعتیاد داشته اند، تعدادی هم تجربه کارتن خوابی و دمخور شدن با مواد مخدر و افراد دارای اعتیاد را از سر گذرانده اند، حالا اما در این خانه نه تنها پاک شده اند که از انواع حمایت های درمانی و آموزشی مثل دوره های خودمراقبتی، مشاوره، گروه درمانی، روان شناسی و آموزش های تحصیلی و تخصصی بهره می برند تا پس از درمان و استعدادیابی، برای آینده توانمند و وارد بازار کار شوند. ضمن اینکه پس از بهبودی کامل و ترخیص هم، حمایت های رفاهی، تفریحی، معیشتی و مشاوره ای دریافت خواهند کرد. پسرهای این خانه در عین اینکه رنج دیده اند، مصمم و قوی آسیب ها را کنار زده و برای اهداف کوچک و بزرگی که در سر دارند تلاش می کنند.
راهکار رسمی برای جامعه زخمی اگر با چشم های خودم نمی دیدم و این گزارش را از کم و کیف حضور یک مسئول دولتی در بستری آسیب دیده می خواندم، من هم مثل بسیاری از منتقدان می گفتم لابد شبیه بقیه مسئولان که با لباس های رسمی در میانه گل ولای عکس های یادگاری گرفتند و برای مردمی نشان دادن خود، دست به رفتارهای پوپولیستی زدند، او هم رویکردی ریاکارانه دارد و آمده تا نمایش دغدغه مندی به راه بیندازد، اما واقعیت این است که این چهره متاثر و چشمان تر شده از اشک ساختگی نیست. اینکه معاون رئیس جمهوری کنار کودکانی بنشیند که از مهر خانواده محرومند و تجربه کارتن خوابی و اعتیاد داشته اند و با آنها لوبیاپلو بخورد هم یک تصویر تکراری نیست، اما ای کاش این تصاویر واقعی آنقدر تکرار شود تا بالاخره سایه فقر و اعتیاد از سر بیمارانی که در چنگال آن اسیرند پاک شود.
«عبدالکریم حسین زاده» در «سرای نور» دست در دست کسانی که یک روز جامعه آنها را معتاد متجاهر می خواند، به رسم همین زنان و مردان آیین مهرورزی به جا می آورد و به کوتاه شدن سایه محرومیت از سر ایران امیدوار است. چنین روحیه ای و این میزان همراهی با مردم آن هم آسیب دیده ترین قشر جامعه، پشت میزهای مدیریت به دست نیامده است، ریشه این رفتار را از او پرسیدم و پاسخ می دهد: «من یک خانواده جمع وجور و دلخوش دارم که به هم بسیار عشق می ورزیم، برای همین وجود یک خانواده سالم را بسیار با اهمیت می دانم با این احوال آنچه برای من اهمیت دارد «ایران» است. این نه شعار که باور من است؛ وطنم و ملتم را دوست دارم و می خواهم کنارشان باشم؛ در مجلس یازدهم که رد صلاحیت شدم به من پیشنهاد مدیرعاملی هلدینگ خلیج فارس داده شد، اما من دغدغه ایران را دارم و این معاونت که مسئولیت آن به من سپرده شده، به نوعی ادامه دغدغه های من است.امشب با این اعتقاد که بالغ بر 50 تا 60 درصد راهکارها در دل جامعه و میان مردم وجود دارد نه در مواد و قوانین تدوین شده، به این سرا آمده ام تا از نزدیک دردها را ببینم و بتوانم برای آنها نسخه بپیچم. به خواست خودم اینجا هستم تا راهکارهایی را که این جمعیت مردم نهاد دنبال می کند و حس و حال نوجوانانی را که در این خانه زندگی می کنند ببینم و از درون مشکلات، دنبال راه حل ها بروم.»
بسیاری معتقدند، معاونت توسعه روستایی و مناطق محروم نهادی نیست که با فقر فردی در ارتباط باشد درحالی که به اعتقاد «عبدالکریم حسین زاده» فقر فردی و کم برخورداری منطقه ای به قدری در هم تنیده است که نمی توان آنها را از هم جدا کرد و چه بسا باید آنقدر با هم ادغام شوند تا راهکار های متعددی پیدا و دردهایی که تن ایران را رنجور کرده همزمان با هم علاج شود. معاون رئیس جمهوری در امور توسعه روستایی و مناطق محروم کشور در مورد اظهارنظر بهبودیافتگان اعتیاد نسبت به ماده 16 قانون مبارزه با مواد مخدر اضافه می کند: «فکر می کنم گلایه های بحقی دارند و امثال من باید شنوا باشیم تا بتوانیم راهکار پیدا کنیم. خیلی از این افراد تا مسئولی را می ببینند با خودشان فکر می کنند آمده تا با آنها شام بخورد و عکسی بگیرد و برود، ولی صادقانه می گویم که من دنبال نمایش نیستم بلکه آمدم تا در این بستر راهکار پیدا کنم. اولین مرتبه که پدیده کارتن خوابی ذهنم را درگیر کرد به صبح هایی برمی ‎گردد که برای رفتن به مجلس از بزرگراه چمران می گذشتم؛ هر روز چند نفر را می دیدم که دالان ها و کانال های فاضلاب کنار بزرگراه را طی می کنند و به بستر خیابان می آیند و برای من سوال بود که آنجا چه می کردند. امشب پاسخ تمام سوالات آن روزهایم را گرفتم؛ هر کدام شان گوشه ای را پیدا کرده بودند تا شب را به صبح برسانند.
مسلم است در این خانه با دیدن بچه هایی که تا چند وقت پیش با پدر و مادر معتاد یا در خیابان زندگی می کردند و مقایسه آنها با بچه هایی که اگر غذا باب میل شان نباشد ساعت ها قهر می کنند عذاب می کشم و گوشه ای از قلبم برایشان به درد آمده، اما گوشه دیگر قلبم از شادی به تپش افتاده است؛ هر چند مرور رنج هایی که این کودکان معصوم کشیده اند دردآور است، اما در مقابل وقتی فکر می کنم آنها به واسطه سابقه خانوادگی شان ممکن بود همین امشب زیر سقف دوداندود آسمان تهران و در سرمای گزنده این شب ها، بی پناه باشند، ولی حالا در این خانه غذایشان را خورده اند، بازی شان را کرده اند و تا ساعاتی دیگر به خواب راحت می روند، حس خوبی پیدا می کنم. علاوه بر این وقتی دیدم وارد یک زندگی جدید شده اند و قرار است افراد مفیدی برای جامعه شوند حسابی لذت بردم.»