بزرگنمايي:

پیام مازند - برنا- گروه فرهنگ و هنر: فیلم «بازی خونی» با ناتوانی در بازسازی حماسه تاریخی آمل و شخصیت‌پردازی ضعیف، نتواسته به درستی عمق وقایع و رشادت مردم این شهر را به نمایش بگذارد.
فیلم سینمایی «بازی خونی» به کارگردانی «حسین میرزا محمدی» قرار بود اثری باشد که به درگیری خونین و رشادت مردم آمل در برابر کشتار «اتحادیه کمونیستی سربداران» بپردازد و در خلال آن با ورود قصه‌ها و شخصیت‌های غیرواقعی و داستان‌های حاشیه‌ای آن بتواند ضمن وفاداری به آن اتفاق تاریخی یک درام درخور تأمل نیز خلق کند؛ اما دریغ که فیلم در هیچ‌یک از اهداف خود موفق نیست.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
درنتیجه با سکانس‌هایی روبه‌رو هستیم که بیشتر به تیر و تفنگ بازی شبیه بود تا یک درگیری و جنگ شهری. به‌این‌ترتیب نه‌تنها عظمت حماسه مردم آمل به منصه ظهور نرسید بلکه با ساختار بد فیلم ازجمله شخصیت‌پردازی، بازی‌ها، روایت‌ها و سکانس‌های کودکانه، ضعیف و رمبو وار به سبک شخصیت‌های کاغذی هالیوودی، توهینی به این حماسه وارد کرد.
فیلم در بخش مستند، ارجاعات تاریخی و وفاداری به تاریخ تنها به ذکر اسامی چند تن از اعضای «اتحادیه کمونیستی سربداران» بسنده می‌کند. افرادی مانند «حسین ریاحی» (که او را در فیلم به نام رضا ریاحی می‌شناسیم) «کاظم شیرازی» «یوسف گرجی» و «اکبر اصفهانی» ارائه می‌شود؛ اما چیزی بیشتر درباره اینکه این افراد چه کسانی بوده‌اند؟ و مشی سیاسی و رفتاری و حزبی‌شان چه بود؟ به مخاطب داده نمی‌شود. نویسنده وکارگردان هرگز پا را از این فراتر نمی‌گذارد و تنها سندی که ارائه می‌دهد در انتهای فیلم است که ویدیو از بازجویی شخصی به نام «احمد گل‌تپه‌ای» است که اعتراف می‌کند تیر خلاص می‌زده است؛ اما هیچ دیتای دیگر نمی‌دهد و تلاشی برای نمایش مستندات خود در خلال فیلم نمی‌کند.
به نظر می‌رسد فیلم‌ساز یا تحقیق کاملی از جزئیات این گروه و فعالیت‌هایشان نداشته یا احساس می‌کرده لزومی ندارد اطلاعاتی اضافه‌ایبیش از این ارائه کند.
البته فیلم‌ساز می‌تواند با نیم‌نگاهی به رخدادهایتاریخی و یا با برداشتی آزاد از آن واقعه فیلم بسازد مشروط به آنکه سازنده شخصیت‌ها، داستان‌های حاشیه‌ای و ساختگی پررنگ‌تر و پرقدرت‌تری خلق کند تا داستان را هدایت و به پایان برساند. در چنین شرایطی کارگردان و نویسنده می‌توانند پوششی هرچند مختصر، اما مستند از یک اتفاق و رخداد تاریخ معاصر را ارائه کنند؛ اما این نکته مهم نیز در شکل‌گیری داستان‌هایفرعی، حاشیه‌ای و شخصیت‌سازی هم در فیلم «بازی خونی» رخ نداده است.
فیلم «بازی خونی» قصد دارد شخصیت‌های فرضی، قهرمانان و ضدقهرمانان خود را در دل داستان حماسه روز 6 بهمن 1360 آمل وارد کند. او دو زوج را در تقابل با یکدیگر قرارمی دهد «احمد و هانیه و دخترشان سارا» را به‌عنوان قهرمان و در سوی دیگر «سعید و لیلا (مینا)».
ورود این دو قصه حاشیه‌ای در دل واقعه تاریخی حماسه آمل، ایجاب می‌کند تا شخصیت‌های مبارزی ازجمله «رسول»، «خلیل»، «کاظم» نیز در کنار این شخصیت اصلی ایفای نقش کنند؛ اما مخاطب همان‌طور که اطلاعاتی درباره شخصیت‌های اصلی دستگیرش نمی‌شود از این افراد هم شناخت درستی پیدا نمی‌کند. سازنده و نویسنده در ساخت فیلم «بازی خونی» نیم‌نگاهی به فیلم‌های مشابه‌ای مانند «ماجرای نیمروز» داشته‌اند.
الگوبرداری از فیلمی که خودش در شخصیت‌پردازی نقص‌های اساسی دارد. داستان‌های عاشقانه پسری از نیرو‌های امنیتی و دختری از مخالفین. با ورود شخصیتی مرموز در میان نیرو‌های امنیتی که نفوذی از آب درمی‌آید و رئیس گروه که در پی یافتن او است. 
درنهایت نیز وجود فردی تک‌رو در میان نیرو‌های امنیتی که درفیلم ماجرای نیمروز به نام «کمال» با بازی هادی حجازی فر و در فیلم «بازی خونی» به نام «خلیل» با بازی پیام احمدی‌نیا این الگوبرداری را کامل می‌کند. اما این الگوبرداری نتیجه مشابهی به لحاظ موفقیت برای فیلم‌ساز رقم نمی‌زند. داستان خانوادگی «احمد و هانیه» چگونه می‌خواهد در خلق درام موفق شود؟ احمد کیست؟ با همه دیتا‌ها و سکانس‌هایی که از او و هانیه داده می‌شود، اطلاعاتی بیشتر از بقیه شخصیت‌های بی شناسنامه‌ای مانند «رسول» و «خلیل» و «کاظم» دستگیر مخاطب نمی‌شود. حتی در سکانس کشته شدن سارا، این صحنه آن‌قدر نامفهوم بود که همدردی مخاطب را در پی نداشت. حرف‌های شعاری و تصمیم پایانی همسر احمد برمزار دخترشان هم باورپذیر نیست. به‌این‌ترتیب نقطه عطف داستان برای مخاطب قابل رک نیست. فیلم درجا‌هایی که باید مکس کند سریع پیش می‌رود در مواقعی که باید به‌سرعت از داستان‌ها و روایت‌هایش بگذرد تعلل می‌کند. داستان عاشقانه سعید و لیلا هم همین خصوصیات را در روایت دارد. حتی اگر کارگردان قصد داشت این دو رابطه را در دو سوی میدان جنگ با یکدیگر مقایسه کند بازهم ملموس نیست.
انتهای پیام/