بزرگنمايي:

پیام مازند - سیدمصطفی هاشمی طبا در روزنامه شرق نوشت: این روزها صداوسیما بخش مهمی از برنامه‌های خود را به آتش لس‌آنجلس و خساراتی که به آمریکا وارد شده و نیز به گزارش و تفسیر درخصوص ناتوانی شهرداری لس‌آنجلس، ضعف آتش‌نشانی آنجا، تجهیزاتی که از سوی فرماندار لس‌آنجلس برای اوکراین فرستاده شده و خسارت هنگفت 150 میلیارد دلاری آمریکا اختصاص داده است.
البته همه این حرف‌ها درست است ولی نباید فراموش کرد که آمریکا با توان مالی خود به راحتی قادر به جبران این خسارت و بازسازی لس‌آنجلس است.
هرچند انعکاس اخبار دنیا خوب است ولی نگاه گزینشی به وقایع جهان و فراموش‌کردن داخل کشور را نمی‌توان مورد نقد قرار نداد.
اگر همین دوربین که عاشق ینگه دنیا و وقایع آن و انعکاس سوء‌مدیریت آمریکایی‌هاست، زاویه نگاهش را به داخل می‌آورد و درباره خسارت‌های واردشده به کشورمان و سوء‌مدیریت خودمان بحث می‌کرد، آیا بهره بیشتری برای مردم و کشورمان متصور نبود؟
آیا خشک‌شدن چند میلیون نخل در میناب و اروندکنار در اثر سوءمدیریت ما خسارت کمی است؟ یک درخت نخل چقدر می‌ارزد؟آلوده‌شدن آب‌های سرزمین‌مان که استاندار گیلان فریاد برمی‌آورد که رشت و انزلی جای سکونت نیست و در رودسر آب جیره‌بندی شده، چقدر خسارت به جامعه ایرانی وارد کرده است؟
آثار نشست دشت‌های ایران و شهرهای ایران از جمله اصفهان و به‌خطرافتادن ابنیه تاریخی و مستحدثات شهری اصفهان از لحاظ مالی چه میزان قابل محاسبه است؟ آیا می‌دانیم یک انسان چقدر می‌ارزد؟ دیه یک انسان را حسب تعداد شتر تعیین کرده‌اند و امسال حدود یک میلیارد می‌ارزد. در اثر سوء‌مدیریت میلیون‌ها انسان در کشورمان مجبور به تنفس هوای آلوده و سرطان‌زا هستند.
خسارت وارده بر این انسان‌ها چند دلار است؟ دوربین صداوسیما چرا این خسارت‌های انسانی و سرزمینی و زیستی را که با روش حکمرانی ما غیرقابل جبران نشان می‌دهد، به تصویر نمی‌کشد؟ به قول یک مفسر سیما، آمریکا با چاپ کاذب دلار 150 هزار میلیارد دلار را جبران می‌کند ولی آنچه در کشور ما عیان است، عدم امکان جبران و خسارت‌های سوء‌مدیریت ‌است. آن‌هم در حالی که 40 سال است کشور ما حالت انتظار جنگ و اعمال ظالمانه‌ترین تحریم‌ها را تجربه می‌کند و امید به آینده نزد مردمان رنگ باخته است.
نمونه عملکرد صدا و به‌خصوص سیمای ملی ما نشانه دیدگاه قاطبه مسئولان ماست، فرقی هم نمی‌کند امروزی یا دیروزی. اگر نیک بنگریم، آن‌قدر دلایل محکم و قوی برای سوء‌مدیریت آمریکا در جهان که باعث نابودی و فقر و جنایات بسیار شده، وجود دارد که سوء‌مدیریت در آتش‌سوزی جزء بسیار کوچکی از آن است اما در مقابل به مدیریت توانمند آنان در ساختن و رتبه یک کردن اقتصاد آمریکا نیز می‌توان اشاره کرد. 
اما فقط نگاه به بیرون و آمریکا کفایت نمی‌کند، باید به خود آییم و خود را در آینه نگاه کنیم به شرطی که آینه را نشکنیم. آینه چون نقش تو بنمود راست، خود شکن آینه شکستن خطاست. نه مجلس، نه دولت و نه هیچ‌کس دیگر به فکر برنامه‌ریزی برای بازگشت ایران یعنی مام میهن به شرایط طبیعی نیست. همه فعالیت‌ها در جهت تخریب است. همه دوربین‌ها می‌خواهد سوءمدیریت در خارج را تصویر کند.
حسن مدیریت در مالزی، سنگاپور، چین، اندونزی، امارات و... را فراموش کرده‌اند و سوء‌مدیریت خودمان را می‌خواهند با نشان‌دادن سوء‌مدیریت‌های خارج بپوشانند. دولت هم مثل دولت‌های قبل کماکان مشغول حرکات نوک‌زنی است و نه در دستور قراردادن یک روال منطقی. 
برنامه هفتم توسعه که مطابق معمول منعکس‌کننده آمال و آرزوهاست و غیرعملی‌بودن آن مسجل و رئیس‌جمهور برای اجرای آن 200 میلیارد دلار پول می‌خواهد، به بایگانی سپرده شده است؛ در حالی که دولت می‌تواند به صورت گزینشی مثبت به چند فصل حیاتی آن ورود کند و تخریب‌های کشور را متوقف کرده و گامی در جهت بهسازی کشور بردارد. 
آنچه مسلم است، نه‌تنها از توسعه خبری نیست بلکه در شیب منفی توسعه هستیم و با این کار می‌توان در جهت نزدیک‌شدن به نقطه صفر توسعه گام برداشت. حتما می‌گویند کسی پیشنهادی نداده است. چنین نیست بلکه بی‌اعتنایی شده است. فقط تعطیلی ادارات و مدارس و دانشگاه‌ها در دستور کار قرار دارد. خوب است همه جا تعطیل شود، آن‌وقت همه چیز حل می‌شود. حداقل صداوسیما تصویر ناقص به مردم نمی‌دهد.