چاپ

پیام مازند - محمد تقی زاده در فیلمو نوشت: اگر در دهه 60 و 70 سیاستگذاران، کارشناسان و منتقدان سینما برای تخریب جریان فیلمفارسی تلاش می کردند و آن را فاقد هنرمندانه و مصنوعی و بدون مخاطب می دانستند، در دهه 80 فیلمسازانی مانند آرش معیریان. ، یک بار دیگر از این الگو پیروی کرد. از آن برای ساخت فیلمشان استفاده کردند. میریان در فیلم شارلاتان کپی آشکاری از فیلم یکه بزن (رضا صفایی 1346) ساخت و نام فیلم نیز از فیلم قدیمی صابر رهبر (شارلاتان 1345 با بازی رضا بیک ایمانوردی) گرفته شده است.
پول و پارتی اما به وضوح تاکید می کند که فیلم فارسی نه تنها در میان فیلمسازان بلکه در میان توده مردم نیز مخاطب و طرفدارانی دارد. فیلم های پول و پارتی و مفت بار عادل تبریزی که همزمان با این فیلم اکران می شوند، کاملاً یادآور آن دوران و الگوی فیلم فارسی هستند و نه تنها از این تقلید و بازسازی ناراضی هستند، بلکه همچنین به آن افتخار می کند. نکته جالب اینجاست که به جز سعید سهیلی و عادل تبریزی، سایر فیلمسازان به طور مستقیم یا غیرمستقیم در آثار اخیر خود از این سبک فیلمسازی پیروی کرده اند، به طوری که مشخص است فیلم فارسی حرکت بدیل سینمای ایران پس از گذار از فرهادیسم است. روستاگرایی و نام‌های دیگری که در ایران و سینما رواج یافت و پس از مدتی تقلید و نفوذ به محاق رفت.
فیلم های فارسی الگوهای خاصی داشتند، مضمون ابتذال و به اصطلاح شلختگی یکی از بارزترین ویژگی های این فیلم ها بود. بدیهی است که ابتذال را نمی‌توان در سینمای بعد از انقلاب به همان شکل سابق ادامه داد، اما مضمون آبگوشت آن جریان فیلمسازی در این دوره به‌شدت مورد استفاده قرار گرفت. فیلمسازان دیگر نیازی به فلسفه بافی نمی دیدند و روابط علت و معلولی شناخته شده و منطق رایج در فیلم های رئالیستی در فیلم ها رعایت نمی شد. این گونه الگوهای فرعی روایی را می توان به راحتی در پل و حزب ردیابی کرد. نحوه ملاقات دختر سرایدر با پسر فقیری در حالی که هر دو قصد فریب دارند و این نقشه و فریب تا پایان فیلم برملا نمی شود واضح ترین خط داستانی است که غیرمنطقی بودن داستان را آشکار می کند و الگوی فیلم های فارسی را آشکار می کند.
عدالت خواهی و تقابل بین فقیر و غنی یکی از پرکاربردترین و پرکاربردترین مضامین فیلم های فارسی بود که در پول و پارتی به طور قابل توجهی زیرمجموعه فیلم را تشکیل می داد: دختر و پسر فقیر داستان برای فرار از آن دست به هر کاری می زنند. وضعیت موجود و بیشتر نقش ها و دلیل این همه سرگردانی فرار از دنیای فقیرانه و بدبختی است که سرنوشت رقم زده است. از سوی دیگر جایگاه شخصیت های پولدار و ثروتمند فیلم دارای موقعیتی غیرانسانی و بزدلانه است که به نوعی تقابل سیاه و سفید را در داستان های فیلمفارسی نشان می دهد.
در فیلم های فارسی شخصیت ها بیشتر یا سیاه هستند یا سفید و هیچ شخصیت خاکستری وجود ندارد، به عبارتی مردم یا فرشته هستند یا شیطان! در پول و پارتی اگرچه سعی شده تا شخصیت ها تا حدی باورپذیرتر باشند، اما این دیدگاه صفر و صدم در پرداخت شخصیت ها وجود دارد. دختر و پسر فقیر به دلیل فقر و بدبختی به عنوان همدم و مرد ثروتمند داستان (داریوش فرهنگ) به عنوان فردی بدخواه، خودخواه و غیرانسانی توصیف و به تصویر کشیده می شوند تا شباهت های بین روایت و شخصیت پول و شخصیت کامل شود. مهمانی با فیلم فارسی.
بازی های پولی و پارتی بازی بدی نیستند، اما به دلیل ساختار کلیشه ای شخصیت های فیلمنامه، چیزی به کارنامه بازیگران فیلم اضافه نمی کند. سعید سهیلی و پردیس احمدیه جوان اول از عاشقان سینما هستند که پیش از این شاهد چنین حضوری از آنها بوده ایم. مهدی هاشمی و امیر جعفری در نقش هایشان کلیشه ای و تکراری بودند و هادی کاظمی هم چیزی بیشتر از شخصیت های ساده قبلی بازی نکرده است. نیوشا دیغمی نقش تزیینی در فیلم دارد و آزاده زارعی خواهر شوخ طبع و شیطنت فیلم است که گاهی نقش اول و کلیدی را بازی می کند.
پول و پارتی کمدی سرگرم کننده ای است که اگر اتهام فارسی بودن را در نظر نگیریم، پرفروش هم بوده و با 80 میلیارد تومان در رده بندی فروش فیلم ها، هشتمین پرفروش سینمای ایران است. ، که نشان می دهد ارتباط خوبی با مخاطب برقرار کرده است. تفاوت اصلی پول و پارتی با فیلم های کمدی مانند تگزاس، هاوایی و هتل این است که این فیلم مضمونی انسانی تری دارد و توانسته موفقیت زیادی در پرداخت آن پیدا کند. به موضوع ثروت و عشق و آوردن فضاهای عاشقانه به شکل استفاده از الگوهای فیلمفارسی و حتی رقص ها و آهنگ های آن دوره به خوبی پرداخته شده است و مخاطب می داند که داستانی در جریان است و قرار است با قهرمان خود همراه شود. و ضد قهرمان این گونه الگوهای روایی، با وجود کلیشه ای و تکراری بودن و انگ و برچسب هایی که به آن ها زده می شود، همچنان برای مخاطب عام سینما خوشایند است و اگرچه منتقد پسند و مطابق با طیف نخبگان و روشنفکر نیست، اما می تواند سرگرم کننده باشد. توده ها