بزرگنمايي:

پیام مازند - روزنامه فرهیختگان نوشت: یک حکمرانی خوب اولاً تلاش می‌کند با بهبود شاخص‌های حکمرانی فضای اعتراضی را کاهش دهد؛ ثانیاً وظیفه خود می‌داند با همه ابزارهایش، گسل‌هایی را که جامعه را به دو یا چند دسته انبوه تقسیم می‌کند، کاهش دهد یا حداقل غیرفعال نگه دارد.
حال اگر در شرایطی که حکمرانی درگیر یک جنگ شناختی پیچیده و چند لایه است، یک رسانه رسمی تبدیل به پیشران فعال‌سازی یکی از گسل‌های غیر واقعی و برساخته قومی، مذهبی و... شود چه باید گفت؟ اساساً چطور می‌شود که یک رسانه به ابزار قطبی‌سازی جامعه تبدیل شود؟
رسانه عمومی برای توجیه و توضیح تصمیم‌ها، سیاست‌ها و روندها به‌سمت تولید استدلال عمومی می‌رود. رسانه عمومی خیر جمعی را می‌شناسد و روی فصول مشترک تولید پیام می‌کند. رسانه عمومی سرگرمی را می‌شناسد و به دیالکتیک پیام و سرگرمی باور دارد و...
اگر ساختار، سیاست‌گذاری‌ها و رفتارهای کارگزاران یک رسانه به‌جای هدف‌گذاری آرمان‌های ملی طوری صورت‌بندی شود که در باور عمومی تبدیل به بخشی از کمپین سیاسی و اجتماعی یک جناح خاص تلقی شود، آن رسانه نه‌تنها امکان ترمیم گسل‌ها را نخواهد داشت، بلکه خود قسمتی از صورت‌مسئله خواهد بود. رفتارهای بی‌پروای مدیران رسانه‌ها در حمایت از افراد خاص در حوزه سیاست یا نقد صریح رقبا و جریان‌های دیگر، مخاطب رسانه را در حد هواداران همان کنشگر سیاسی محدود می‌سازد و این سبب می‌شود رفتارهای مثبت آن رسانه دیده نشود و کنش‌های آن در ترمیم گسل‌ها کمتر اثر کند و از سوی دیگر اشتباه‌هایش سهوی یا عمدی پررنگ دیده شود.
سرمایه یک رسانه به استودیو و دوربینش نیست به مخاطب آن است؛ اگر چندسال یک رسانه را به‌سمت فرار از مخاطب هدایت کنیم به‌طور طبیعی در شرایط دشوار هزینه بیشتری متحمل می‌شویم. چنین رسانه‌ای در شرایط بحران فاقد اعتمادبه‌نفس است و مرعوب و غیرحرفه‌ای با پدیده‌ها برخورد می‌کند و رفتار گسل‌آفرین از خود بروز می‌دهد.
رسانه‌ای که به دور از اصول حرفه‌ای با منابع انسانی برخورد کند و اتوبوس اتوبوس نیرو بیاورد و ببرد، حتماً قطار قطار اشتباه می‌کند. نیرویی که به‌جای سر برآوردن از دل رسانه‌ها و مرارت‌های آن از درون گعده‌ها و پاتوق سر برآورد برای رسانه هزینه‌زایی خواهد کرد و گسل‌های اجتماعی را فعال می‌کند.رسانه‌ای که در آن نیروهایش برای رئیس رسانه تعیین‌تکلیف می‌کنند و با فشار اجتماعی جلوی تصمیمات اصلاحی را می‌گیرند، در شرایط بحران، گسل‌ها را تشدید می‌کند و نمی‌تواند تصمیم بگیرد. رسانه‌ای که چنین کادریابی کرده باشد به‌جای دیدن مشکلات و رفتن سراغ راه‌حل‌های واقعی، ساده‌سازی می‌کند و در وهله نخست همه‌چیز را به توطئه‌های پنهان ربط می‌دهد.