بزرگنمايي:

پیام مازند - روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: اینکه درست در زمانی که کشور بیشترین نیاز را به آرامش برای رصد کردن حوادث و تحرکات مهم منطقه‌ای دارد و از طرف دیگر باید مسئولان برای سروسامان دادن به وضعیت اقتصادی و حل مشکلات کمبودها تلاش مضاعف کنند، به یکباره حوادثی رقم زده می‌شوند که تمام حواس‌ها، نیروها و امکانات را به خود جلب نمایند تا فرصتی برای توجه کردن به امور اصلی باقی نماند، نمی‌تواند امری طبیعی باشد.
به قتل رسیدن یک دانشجوی دانشگاه تهران در نزدیکی کوی دانشگاه در عین حال که بظاهر یک حادثه غیرسیاسی است ولی حتی اگر با انگیزه ایجاد التهابات سیاسی به وجود نیامده باشد، با حواشی غلیظی که پیدا کرد به یک جریان سیاسی تبدیل شد. آیا می‌توان باور کرد در این قبیل حوادث، دست‌های پنهانی برای به فراموشی سپردن مسائل اصلی و عمده کردن مسائل فرعی مشغول فعالیت نیستند؟ آیا این حادثه‌سازی ادامه نخواهد داشت؟
قطعاً به قصورهای مسئولین مربوطه که برای تامین امنیت کوی دانشگاه تهران اقدامات لازم را به عمل نیاورده بودند باید رسیدگی شود. قطعاً نیروی انتظامی باید با جدیت بیشتر به وظایف خود برای حفاظت از جان و مال مردم و تامین امنیت شهروندان عمل کند. قطعاً جان تک تک انسان‌ها مهم است و نباید ذره‌ای کوتاهی در زمینه حفاظت از آحاد مردم صورت بگیرد. قطعاً لازم است قوانین محکم‌تری در اختیار قضات دادگستری قرار بگیرد که دست آنها را برای برخورد قاطعانه با متجاوزین به جان و مال و امنیت مردم باز کند. قطعاً دستگاه قضائی باید عزم و اراده بیشتری برای انجام دقیق دو وظیفه ذاتی خود که در قانون اساسی برای این قوه مشخص شده یعنی جلوگیری از وقوع جرم و برخورد با مجرمین، نشان بدهد تا اولاً کسی به هوس ارتکاب جرم نیفتد و ثانیاً عناصر مجرم چنان مجازات شوند که برای دیگران مایه عبرت شوند.
در این امور هیچ تردیدی نباید کرد ولی در کنار این انتظارات درست، نباید از این نکته نیز غافل شد که عده‌ای برای بهره‌برداری ار هرج و مرج‌ها، تهدیدهای ساختگی، حوادث پیش‌بینی نشده و یا ایجاد عامدانه بعضی حوادث، کیسه دوخته‌اند. این کیسه، هم می‌تواند مالی باشد، هم سیاسی و هم انتقام‌جویانه. به یاد بیاوریم ماجرای آن خان را که چون نمی‌توانست رقیب خود را در دهستان محل زندگیش تحمل کند به نوکر خود گفت مرا به قتل برسان و بعد از مرگم این قتل را به گردن آن رقیب بینداز تا او بی‌حیثیت شود!
ایران، امروز علاوه بر نیاز شدیدی که به سروسامان دادن به وضعیت معیشتی مردم، مقابله با سقوط سرسام‌آور ارزش پول ملی، کمبودهای برق و گاز و سایر نارسائی‌ها دارد، باید به تحولات پرشتابی که در منطقه جریان دارد نیز توجه دقیق داشته باشد و مانع سرازیر شدن سیلاب‌های ویرانگر این تحولات به کشورمان شود. مهم‌تر از اینها عقب‌ماندگی شدید ما از پیشرفت‌های اقتصادی کشورهای منطقه به ویژه همسایگان ایران است که ما از هر جهت برخوردارتر از آنها هستیم ولی آنها گام‌های بلندی در زمینه رشد و پیشرفت برداشته‌اند و با شتاب زیادی در حال گسترش رفاه عمومی و تقویت پایه‌های اقتصادی خود هستند ولی وزارت جهاد کشاورزی ما برای تعدیل قیمت سیب‌زمینی به دریافت موافقت از سران سه قوه نیاز دارد و وزارت تعاون ما افتخار می‌کند که برای کمک به اقشار محروم بار دیگر به توزیع کالابرگ یا همان «کوپن» زمان جنگ برگشته است!
دولت چهاردهم آنگونه که از سخنان و رفتار رئیس این دولت پیداست مایل است فارغ از دعواهای سیاسی و بازی‌های جناحی، با مشکلات اقتصادی و کمبودهای مختلف، مقابله‌ای جدی کند و ایران را به جایگاهی که در خور شان آنست برساند. حوادث این روزها نشان می‌دهند عده‌ای نمی‌خواهند چنین توفیقی نصیب این دولت شود. اینان همان کسانی هستند که برای یک دستمال حاضرند قیصریه‌ای را به آتش بکشند. تا چه وقت باید به این فرصت‌سوزان، فرصت داده شود؟