بزرگنمايي:

پیام مازند - آسمان‌ها در سکوتِ شب، به دستانِ پر از نورِ ولادتش گواهی می‌دهند. نیمه‌شعبان، شبِ فروغِ جهان، شبِ آمدنِ اوست؛ آمده از نسلِ پیامبران و اهل‌بیتِ پاک، که در طوفانِ تاریخ، گمشده‌ای برای راهِ راست است.
او که از تبارِ محمد (ص) است، از جنسِ علی (ع)، از خُلقِ حسن (ع)، از صبرِ زین‌العابدین (ع)، از علمِ باقر (ع)، از حکمتِ صادق (ع)، از کظم غیظِ کاظم (ع)، از غربتِ رضا (ع)، از جهادِ جواد (ع)، از هیبتِ هادی (ع)، از شکوهِ عسکری (ع).
.. و از دردِ حسین (ع) برآمده است.
او که در شبِ میلادش، زمین با تمام قلبش برای آمدنش به تپش افتاده، و آسمان‌ها هنوز هم در این لحظات شگفتیِ آغازِ یک داستانِ بی‌پایان را در دل دارند. گویی زمان، در لحظه‌ای متوقف می‌شود تا او در دنیای ما قدم بگذارد، اما همچنان، تا روزِ ظهور، در این میان غریب و تنهاست.
میلادِ او، تنها یک تولد نیست. این تولد، وعده‌ای است به بشریت، وعده‌ نجات، وعده‌ سروری که برای عدالت از اعماق تاریخ و دل‌های دردمند بشریت به وجود آمده است. در همان شب که در دامانِ مادرش فاطمه (س)، به دنیا آمد، گویی همه‌ آلام و دردهای انسان‌ها در دل او جمع شد، و زمین، در انتظارِ آن روز که او را در دستانِ خود ببیند، به تپش افتاد.
اما این تنها آغاز راه است. همان‌طور که او در آغوشِ مادرش با نور الهی به دنیا آمد، همچنان در تاریکیِ ظلمتِ امروز، تنها نور امید است که دل‌های ما را روشن می‌کند.
امام زمان (عج)، در عین اینکه در دل شب‌های میلادش در انتظار ظهورِ بزرگ‌تر خود است، همچنان در حالِ شگفت‌سازی برای بشر است. او غایب نیست، بلکه در هر لحظه‌، در انتظارِ آن روز است که در مقابل تمام ظلم و ستمِ این جهان، با دستانِ پر از عدل و انصاف ظهور کند.
او که از جنس انسان‌هاست، اما نه از این دنیای مادی، بلکه از دنیای حقیقت و نور. بی‌صداست، اما صدای گام‌هایش در دل تاریخ شنیده می‌شود.
پس ای غایبِ همیشه حاضر! ای فرزندِ این تاریخِ پر از درد و غم! ای آقای زمین و زمان! تو که در نهانِ دلمان حضور داری، در انتظارتیم تا برای جهانیان از ظلمت به نور گام برداری!
امید ما به توست، همان‌طور که منتظر آمدنت هستیم. همان‌طور که نامت در تاریکی شب به یاد می‌آید، در روزهای روشن هم دل‌های ما برایت می‌تپد.
و روزی خواهد آمد که در میدانِ جهانیان، ندای "یا أهلَ العالَم، إنّ جدّی الحسین قُتل عطشاناً!" به گوش می‌رسد و ما، شوقِ عدالت و نور را در آغوش خواهیم گرفت.
پس بیا، که این جهان، بی تو، جهان نیست!